Na steeds vele manieren uit te proberen om Layla om te leren gaan met spanning heb ik afgelopen week besloten dat het een mooi moment is om weer even helemaal terug te gaan naar de basis. Nu ik weer “terug” ben na de bevalling en Layla toch een aantal weken heeft stilgestaan is het tijd om weer aan het werk te gaan. Geen beter moment dus om weer even bij het begin te beginnen.
“Vlieger aan een touwtje”
Na van alles uit te proberen, verschillende oefeningen vragen om haar te laten nadenken, heel veel rust in bouwen etc. Bleef dat spanningsstukje lastig. Elke keer als Layla gespannen wordt is ze onbereikbaar, ze kan niks meer opnemen en er is dus ook geen contact meer. Op dat moment heb ik een vlieger aan een touwtje die zich niet laat sturen. Ik bleef in het stukje hangen dat het de ene keer hielp om haar juist aan het werk te zetten en de andere keer werkte dat weer helemaal averechts en hielp het juist om veel rust momenten in te bouwen. Maar er zat geen structuur in wat hielp. En dat is lastig als je elke dag weer opnieuw moet zoeken naar hetgeen dat helpt om haar weer bereikbaar te maken.
“Het ontspanningsknopje”
En verrek… Na mijn besluit om al onze ambities even los te laten en weer even terug te keren naar basis, heb ik het “knopje” gevonden!
Hoe dan?
Dit is natuurlijk niet een proces dat plaats vindt van de een op de andere dag. Layla is inmiddels al 9 jaar bij mij en we hebben dus al 9 jaar geïnvesteerd in een basis. Maar als je in je hoofd zo bezig bent met verder te komen en samen te groeien vergeet je soms even hoe fundamenteel de basis is.
Voor mijn verlof waren we al aan het werk dat ze van uit de travers in vertragen gaat denken. Ik heb Layla een aantal keren vanuit de travers aan laten galopperen dus zij had in haar hoofd geprogrammeerd dat ze altijd hard mocht als ik de travers vroeg. Dus de eerste stap was om haar telkens te laten afremmen vanuit de travers.
Daarnaast was ik ook begonnen met haar te leren dat ze haar hoofd omlaag moet doen als ik naar de singelplek wijs, oftewel een binnenbeenhulp geven. Dit is een “trucje” en normaal hou ik niet van truckjes.
Het hoofd laag vragen vanuit een hulp wordt al snel een trucje, het wilt dus niet zeggen dat het paard ook daadwerkelijk ontspant en zijn rugspieren stretcht.
In dit geval vond ik het wel het proberen waard om het uit te testen of zo een “omlaag knopje” zou werken. Ik verklap het nu al even: alleen dit knopje werkt niet, het is een combinatie van meerdere factoren.
Afgelopen week ben ik met het longeren weer volledig terug naar de basis gegaan. Dat wilt zeggen, vooral de stop weer goed “installeren”. Layla stopte eigenlijk al vrij goed op afstand de laatste tijd, maar toch waren er momenten waarbij ze nog net die 2 passen extra door liep. “Wat zijn die 2 extra passen nou”, zou je toch denken he. Maar nu ik weer terug naar die basis ben gegaan en de focus heb gelegd op het stoppen en stil staan heb ik gemerkt dat dit een behoorlijk grote invloed heeft met name op het stukje spanning. Nu stopt ze zelfs vanuit galop meteen zodra ik mijn voeten stilzet en een vinger opsteek.
Dus hoe krijg ik haar dan snel weer terug in de ontspanning?
Ik vraag haar eerst om weer naar de juiste buiging te gaan vanuit travers en laat haar daarna met haar hoofd zakken vanuit de binnenbeenhulp. Als ze hier niet op reageert zet ik haar meteen stil. Ook vanuit galop. Stilstaan, evt travershulp als ze haar achterhand naar buiten heeft gezet, hoofd laag vanuit binnenbeenhulp en weer verder. Dit telkens herhalen heeft ervoor gezorgd dat we nu EINDELIJK!! Kunnen gaan werken aan haar lijf tijdens de draf en galop. Doordat ze op deze manier weer terug die ontspanning vindt, en nog vrij snel ook, kan ik eindelijk gaan werken aan hetgeen waar ik zo graag naar toe wilde werken.
Mentaal onbereikbaar is fysiek onbereikbaar
Een paard dat zo hoog in de spanning zit is mentaal onbereikbaar, hij kan geen informatie meer opnemen en geen contact met je hebben. Op dat moment kun je dus nooit aan zijn lijf gaan sleutelen , dan zul je eerst moeten gaan zoeken naar een manier om je paard weer bereikbaar te maken.
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden
Dat dit nu voor Layla werkt wilt niet zeggen dat dit voor elk paard werkt. Er zijn meerder wegen die naar Rome leiden. Het meest frustrerende, maar tegelijkertijd het leukste is het zoeken naar dat “knopje” dat werkt. Het is zo een confrontatie met jezelf als het niet werkt, maar tegelijkertijd zo een overwinning als je wel de juiste manier vindt. Het is een behoorlijke tijdsinvestering. Als je alleen al kijkt dat we al 9 jaar inmiddels bezig zijn met het creëren van een stabiele basis. Met een basis bedoel ik dus niet alleen maar het aanleren van hulpen, maar het contact houden en het blijven reageren op die hulpen in elke situatie. Of dat nu thuis is, op een andere locatie, voor 100 man publiek of tijdens een buitenrit, ten alle tijden zou je vanuit rust en ontspanning contact moeten kunnen houden. Van daaruit kun je groeien. En dan gaat het ineens zo snel!
En nu verder
Als je tegen een probleem aan loopt en je weet het echt even niet meer, keer dan even helemaal terug naar de basis. Door terug te gaan naar het begin vindt je vanzelf het stuk waar het “mis gaat”. Iedereen zou eens in de zo veel tijd weer even terug naar die basis moeten gaan, alleen al om weer even te voelen hoe je samen in de tussentijd gegroeid bent en om nog net dat extra stukje verfijning te vinden.
De volgende stap voor mij is om dit stukje ontspanning ook rijdend erbij te gaan trainen. Dat wordt ook weer een hele mooie uitdaging.
En voor nu: Geniet van je paard en van het hele leerproces, hoe frustrerend dat ook kan zijn. De vreugde is des te groot bij weer een stap voorwaarts. Ook voor mij blijft het elke keer weer een uitdaging om niet in die frustratie te stappen. Maar nu we weer een mijlpaal bereikt hebben ben ik zoveel trotser op Layla hoe ze zich stap voor stap ontwikkelt. En ja, dit heeft voor heel veel frustratie op voorhand gezorgd 😀 en we zijn er nog lang niet, maar toch… Hoe klein dit voor iemand anders kan zijn, zo groot voelt deze doorbraak nu voor mij.
