Dit jaar staat voor mij in het teken van Centered Riding en de Academische Rijkunst. De combinatie van die twee zorgen er voor mij persoonlijk voor de beste balans in mijn rijden te vinden. Waarom heb ik voor beide systemen gekozen?

De Academische Rijkunst is voor mij een heel helder en duidelijk systeem om je paard soepeler en meer in balans te laten lopen. Voor paarden met een ernstige aandoening t/m jonge, soepele paarden is dit een heel fijn systeem om mee te werken. Een groot voordeel van deze manier vind ik dat het paard zelf de kans krijgt om mee te denken. Dit was voor mij een grote reden om voor de Academische Rijkunst te kiezen. Het paard wordt niet in een vormpje gezet om er vervolgens helemaal uit te vallen als ze het zelf moeten doen. Maar je leert je paard om zelf mee te zoeken naar de juiste balans en ontspanning in zijn lijf. Hierdoor krijgt je paard een hele stabiele en goede basis. Ook paarden met gedragsproblemen hebben veel baat bij dit systeem omdat ze leren te gehoorzamen op de lichtste hulpen en ze leren zich steeds beter te concentreren.

 

Naast de Academische Rijkunst heb ik ervoor gekozen om ook weer terug verder te gaan met de Centered Riding. Centered Riding is geen methode of systeem, maar het is een verdieping op je rijden. Waar de Academische Rijkunst er voor het paard is, is de Centered Riding er voor de ruiter. Je leert meer zelfbewustzijn te krijgen, te bewegen vanuit balans en ontspanning. En de communicatie met je paard wordt steeds subtieler.

 

Ik kan nog heel veel pagina’s over de AR en CR schrijven. Maar wat mij vooral helder is geworden afgelopen jaar, is dat voor mij persoonlijk het één eigenlijk niet zonder het ander kan.

 

In de Centered Riding wordt gesproken over comparable parts.  Comparable Parts houdt in dat je rijdt vanuit een stukje bewustzijn van je eigen lichaam. Je paard spiegelt jou zit in zijn houding. Als je wilt dat je paard met een ontspannen, soepele rug loopt is het heel belangrijk dat jij ook een ontspannen, soepele rug hebt.

comparable parts

Als jij als ruiter met een holle, aangespannen rug op je paard zit, hou je de bewegingen van je paard tegen en prik je met je zitbeenknobbels in de rug van je paard. Op het moment dat je je daar bewust van bent en eraan werkt om een ontspannen, stabiele zit te krijgen, kun je de beweging van je paard beter volgen. Dan is het voor je paard al vele malen makkelijker om te zoeken naar die ontspanning.

rider-seat-positions_orig

Voor mij klonk dat in de theorie wel heel logisch, maar het echte kwartje viel pas na een aantal jaren. Tijdens een les waren we aan het oefenen om te wisselen van travers naar schouderbinnenwaarts. Hierdoor moest ik veel wisselen in mijn zit.

Elke keer weer wisselen van travers houding naar schouderbinnenwaarts houding was voor mij blijkbaar een uitdaging. Ook voor Layla is dat, met haar spinnenpoten die alle kanten op gaan, nog heel moeilijk. Doordat het voor haar heel moeilijk was om balans te houden deed ik mijn best om die bewegingen van haar in de juiste richting te sturen. Daarbij vergat ik helemaal om er zelf op te letten dat ik ontspannen bleef in mijn zit. Ik wisselde wel van houding, maar ik vergat om dat heel bewust te doen. En dan ook elke keer als je wisselt van houding weer bij je zelf na tegaan: Zit ik ontspannen? Geef ik mezelf even, al is het maar 2 seconden, de tijd om te voelen waar het zwaartepunt van mijn paard heen gaat? Bepaal ik dan in mijn zit waar het zwaartepunt heen moet gaan? Hou ik het ritme en tempo nog vast in mijn zit?

Dat deed ik niet… Dus, weer even een stapje terug zetten. Paar passen rechtdoor, in mijn houding naar een travers gaan. Voelen wat Layla doet, in dit geval viel ze teveel over haar binnenschouder, dan mijn zwaartepunt richting haar binnenachterbeen verplaatsen en dan het ritme van de stap in zit blijven aangeven. En alsof het een wonder is… het lukte!

Het lukte doordat ik me niet alleen concentreerde op mijn eigen zit of alleen concentreerde op de bewegingen en houding van Layla, maar het lukte omdat ik me bewust werd van ons allebei. Hier kwamen voor mij de Academische Rijkunst en de Centered Riding samen. Als je zelf perfect zit maar je paard niet voelt lukt het niet, maar als je je paard heel goed aanvoelt en je voelt de oefening zelf niet in je zit lukt het ook niet. De combinatie dat je connectie hebt met je paard, weet wat je wilt als eindresultaat en je bewust bent van wat je met je eigen lichaamshouding vraagt zorgen ervoor dat het werkt. Simpeler kan het eigenlijk niet, maar in mijn hoofd in het begin nog onmogelijk..

 

Het klinkt dan ook allemaal heel technisch en onmogelijk als je op alles tegelijk moet letten, maar door het stap voor stap te doen kom je er uiteindelijk. Dat stukje bewustzijn van je eigen lichaam en dat van je paard is de basis van het hele werken met paarden. Of het nu op de grond is of rijdend. Het maakt ook niet uit welk niveau je hebt, in mijn ogen hoort dit een van de eerste stappen te zijn voordat je iets van je paard gaat vragen. Of je nu wilt sturen, overgangen rijden, springt, dressuuroefeningen rijdt, western rijdt of welke vraag je dan ook stelt, blijf bewust van het hele plaatje. Sta regelmatig even stil bij wat en hoe je het vraagt. Tegenwoordig willen we allemaal maar heel snel resultaat en slaan we hele essentiële stappen over met alle gevolgen van dien.